Hoe wonder raeckt den mensch onder Fortunas rad'ren
Daer hy niet anders sal dan teghenspoet vergad'ren:
Een die haer wel van pas can vatten mette tuyt
Die werckt op corten tijdt t'gheluck des levens uyt,
Maer ick die met veel spijt mijn glori sien ontluyst'ren
En mijnen hooghen stam, jae al mijn hoop verduyst'ren.
Door dese slaverny daer ick ben inghestelt
Eylaes door quay Fortuyn, en t’boos barbaers ghewelt,
Ach is dit d'uytcomst dan van t'gen ick quam te weten
Door const der Tooverij uyt mijne quay planeten?
Is dit het gheen Taurin my neerstigh heeft voorseyt
Is dit den gront steen dan van al mijn swaerigheydt?
Is dit de vaste trou, die aen my wert ghegeven
Van d'edel Coningin tot troost van mijn jongh leven?
Wanneer sy aen my schonck den hellen diamant
Tot een versterckingh van mijn hoop en onderpandt,
Der liefde, ach wist sy wat my is overcomen.
Ghewis haer leven wert van droefheydt inghenomen,
De schande rouwt my meest, te wesen nu een slaeff:
Amurates Torck.
Het is ghenoegh gheclaeght, wy sijn nu op de Haeff
Soo niennant hier en comt, om u voor gelt te coopen
Soo sullen wy terstomt met u naer Cipres loopen,
Swijght stil, Alphon. Ick bid genad genadigh Heer my hoort:
Die ben een Edel Graeff,
Amurat: En maeckt my niet verstooort:
Daer is voor u Heer Graeff niet anders te verwachten
Als een galey daer ghy heel daeghen en heel nachten
Sult moeten royen, dus en breckt mijn hersens niet
Want u niet anders naeckt als droefheyt en verdriet.
Alpho. Ick kniel oytmoedigh neer, wilt mijne clacht verhooren.
Oft wilt my met u klingh van stonden aen vermooren,
Veel liever kies de doodt als eeuwigh slaef te sijn.
