42

Gheseten op den Throon, dat ick hier comen dorst
Is door het hoogh bevel der Mooren die my sonden
Om aen u Majesteydt dees reden te verconden,
Dat sy u anders niet en wenschen als den vre
Besloten in dit schrift, en brenght bevestingh me
Midts u aloude cracht en crijgh-sucht al te dapper
Verovert heeft het heyr der Mooren, en was rapper
Als ons gheheele macht, dus val ick u te voet
Om dat ick als legaet de reden uyten moet
Van t'gen my wort belast. Carel. Die wenschen wy te weten.
Celind. Verleen my dan ghehoor, hoe dat wy van t'vermeten
Bekennen onse schuld' en nu als slaven soo
Ghetemt door uwe klingh dat wy (al segh ick t'noo)
Niet anders wenschen als een vast verbondt te maecken,
Om nimmermeer aldus in sulcken schandt te raecken.
Wy offren dan t'gheweir tot Vranckrijckx dienst ghesmeet
Op t'Conincklijcke woord, dat in dit claer bescheet
Ghesloten is, om des te beter te ghelooven.
Carel. Voor sulcken tijdingh ick noyt heb ghespelt den dooven
Maer hoor u reden aen die ick int goet ontfangh.
Celind. En ick naer d'antwoord', als een dorstigh hert verlangh.
Den brief werd ghelesen.
Carel. T'versoeck dat neem ick aen en sal doen antwoord' schrijven
Maer sult al hier int Hof met dees Princersse blijven
Om u vermaeck en lust te nemen eenigh tijdt,
Nu ghy u goeden dienst soo mannelijcken quijt.
Men denct niet meer op moort, want ick omhels den vrede
Met uwen Coningh, en de schad' die hy gheleden
Heeft door sijn stoutigheydt, beclaegh ick, doch hy is
De schult alleen van sijn droeve ghesteltenis......
O Godt, die het bestier der menschen hebt in handen,
Jck danck u van t'gheluck, dat over mijne landen
Door u is neer ghedaelt, versterckt my dat ick mach
Tot rust en saligheydt Florantus desen dach
Tot u ghedachtenis, maecken een der ghenoten
En aen doen t'Princen cleet, aen wie noot heeft verdroten
Veel aerbeyd' int ghevecht, dus gheef u t'gulde Vlies,